Yürüme Mesafesi

Bu güzellikler de yardım etmiyorlar tasalarımın kaybolup gitmesine. Ne huzur ne zevk veriyor, ne de güçlü hissetmemi sağlıyorlar. Aslına bakarsan dostum, onlar rahatsız ediyorlar beni.

Yanımdaki arkadaşın sesi aşağıdan geçen hurdacınınkini bastırıyor olacak ki daha da derinden bağırmaya başladı bizim hurdacı. Arkadaş çok sinirli. Biraz önce pilavcıda gördüğü gencin saçlarının rezaletliğinden, onun gibilerinin saçlarından tutulup meydanda iki tur süründürülmeleri gerektiğinden, aksi takdirde sayılarının azalmalarının söz konusu olmayacağından gibisinden cümlelerle başlayan monoloğu, üst komşunun yaptığı kişiliksizliklere, bilmemkimin ahlaksızlığına ve ya terbiyesizliğine …

Doğruları bilen insanlar! Ne kadar da çoklar. Oysa benim bilemeyen insanlara ihtiyacım var. Cevaplardan emin olamayan insanlara…

“Neden kendimi bildim bileli kendimle sorunları olan bir insanım?” sorusunu not defterimin 25. sayfasının sol üst köşesine karalamışım.Ama gerçekten karalamışım.Ne yazdığımı çözmem epey zaman aldı.Cevabı ise hala çözemedim.

Gerçeğimi anlatmaya karar verdiğimde bencil duygularımı düşünürmüşüm hep. (Bencil olmayan duygularımız da mı var?) Çirkin ve ahlaksız denilenleri. Farkına vardığımda nedenini merak ettim. Aradım onu bir süre. Sonra Buldum. (İtiraf ettim.) En başından beri biliyordum.

Benim için anlatmak zor. Düşününce o zamanki oturma odamız gözlerimin önünde. Ekrana girecekmiş gibi diz çökmüş hallerden, gözler kapalı eller yüzlerdeki hallere. Oniki yaşında ben. O zamanlardı müziği ilk sevdiğim. Gün geçtikçe nefret ettiğimde oldu ondan, varlığını unuttuğum da.