İçimde beni olduğum yere saplayan, kımıldamama izin vermeyen o sıkıntılı karanlık duygular çalkalanıyor. Neredeyse son 20 yıldır beni zaman zaman ziyaret eden bu boğucu duygu seline yakalandığımda, yaşlı gözlerle insanlardan yardım dilenirdim. Verdikleri sadakalar saplandığım çukura zincirler ekledi. Kurtuluşu başkalarında aramak acımı arttırıyor.
Not defterimin üç sayfası biraz önce yazıp üzerini karaladığım sözlerle dolu. Rüzgarda yaprakları sallanan bir palmiye ağacı düşüncelerim. Yelin kuvveti değişmese de, bedenleri kuruyup her an kırılabilecekler gibi. Fikirlerle hummalı yüzleşmeler. Yoğunlaşmadan betimleyemiyor, betimleyemeden anlatamıyor, anlatamadıkça da karalıyorum.
Bir süre önce kaçırmış olduğum fırsatlar olarak düşündüklerimin yakalanmamalarının o zaman verilmiş doğru kararlar olduklarına kanaat getirdim. Fikrimin değişmesinde içmekte olduğum şarabın etkisi yok inanın ve ya inanmayın. En azından buna inanmıyorsanız kanaatiniz ileride değişeceğine inanın. Çünkü eminim ki siz de şarap içip düşüneceksiniz birgün.
Uzun zamandır her sabah intihar düşüncesiyle uyanıyorum. Hiçbir şeyden keyif ve tat alamadan hayatta kalmaya mücadele ederek geçen bir hayatı neden daha fazla sürdürdüğümü sorguluyorum. Hüzün ve mide ağrılarıyla hep birlikteyiz. Yataktan kalkıp hayata başlamanın güzel bir tarafı yok. Yorgunum ve sürekli üşüyorum.
Sürekli kahve içerim bu odada okurken. Bazen yatakta, bazen sandalyede, bazen de halının üzerinde. Her nerede olursa olsun bir süre sonra sırtım ağrımaya başlar. Balkonda sigara içme zamanının geldiği anlamına gelir bu. Annem dumanı tüttürürken derin düşüncelere dalmış gibi göründüğümü söylese de bir seferinde, çoğunlukla zihnim boş olur sigara molalarında.
Ruhum bedenime sığmaz. İlerlemek, bir yerlere ulaşmak ister. Bedenim ise yerinden kıpırdamaktan aciz. Bu ikisinin kavgalarına müsaade eder, ses çıkarmadan izlerim. Ruhum kimi zaman bizi yerimizden kaldırır ve bir yolculuğa çıkarır. Bu zamanlarda kavgalar da büyür. Bedenim ruhumu bir an için alt ettiğinde ise hiçbir yere varmadan ıssızlığın ortasında kalıveririz.
Not defterimi aramaya başladım. Yastığın altında yok. Sandalyenin üzerindeki kitapların arasında da. Her türlü ıvır zıvırı koyduğum kutunun içerisine de baktım; yine yok. Zaten hiçbirşeyi hemen bulamam bu odada; fakat nihayetinde bulamadığım bir şey de olmadı tabii. Şimdi ise beklemeye tahammülüm yok. Savaş meydanında aldığı ölümcül yaralarıyla acıdan kıvranan bir askerin morfini istediği gibi istiyorum …
Bu yağmurlu havada, yağmurluğumun içerisinde, ormanın bu ıssız köşesinde yürürken, yolunu kaybetmiş bir keşiş gibi hissettim kendimi bir an. Olabildiğince tek başına olmanın güzelliğini içime çektim. Kapşonumu çıkardım. Yüzüm ve saçlarım oldukça ıslandı. Sanki bu, ruhumu karanlığa boğan zihnimdeki düşünceleri yıkayacakmış gibi.