Bugün bir hata yaptım. Çoklarının böyle bir hatayı ancak aptallar yapabilir diyeceği türden bir hata. Önce olduğum yerde çakıldım kaldım. Bakındım. Nefesimi dinledim. Ölmek istedim. Sonra sağa sola koşturup yardım istedim. Derdimi anlatmaya çalışırken öyle baktılar ki, kendimi aptal olmadığımı ispatlamaya çalışırken buldum. Kendimden nasıl soğudum. Beni böyle bilmezdim.
Küçücük olan odamın içerisine zar zor sığdırıp yerleştirdiğim masamın üzerini kirli bardaklar doldurmuş. Hepsinde kahve lekeleri. Ders çalıştığım, film izlediğim, roman okuduğum, bazen de düşüncelere daldığım bu sıkışmış köşemde kahve içmek en büyük keyiflerimden. Fakat Jack London okurken kahveyi kenara itmekte, şarap aranmaktayım.
Son günlerde etrafım düşünce özgürlüğü önemli ama peygamberin bu şekilde karikatürize edilmesine izin verilmemeli diyen insanlarla doldu. Bu insanları dinledikçe nedir şu düşünce özgürlüğü diye sorar oldum kendime. Doğru dediklerine dosdoğru diyebilirken yanlış diyememek olsa gerek dedim en sonunda.
Yanımdaki arkadaşın sesi aşağıdan geçen hurdacınınkini bastırıyor olacak ki daha da derinden bağırmaya başladı bizim hurdacı. Arkadaş çok sinirli. Biraz önce pilavcıda gördüğü gencin saçlarının rezaletliğinden, onun gibilerinin saçlarından tutulup meydanda iki tur süründürülmeleri gerektiğinden, aksi takdirde sayılarının azalmalarının söz konusu olmayacağından gibisinden cümlelerle başlayan monoloğu, üst komşunun yaptığı kişiliksizliklere, bilmemkimin ahlaksızlığına ve ya terbiyesizliğine …
