Yürüme Mesafesi

Uzun zamandır her sabah intihar düşüncesiyle uyanıyorum. Hiçbir şeyden keyif ve tat alamadan hayatta kalmaya mücadele ederek geçen bir hayatı neden daha fazla sürdürdüğümü sorguluyorum. Hüzün ve mide ağrılarıyla hep birlikteyiz. Yataktan kalkıp hayata başlamanın güzel bir tarafı yok. Yorgunum ve sürekli üşüyorum.

Sürekli kahve içerim bu odada okurken. Bazen yatakta, bazen sandalyede, bazen de halının üzerinde. Her nerede olursa olsun bir süre sonra sırtım ağrımaya başlar. Balkonda sigara içme zamanının geldiği anlamına gelir bu. Annem dumanı tüttürürken derin düşüncelere dalmış gibi göründüğümü söylese de bir seferinde, çoğunlukla zihnim boş olur sigara molalarında.

Ruhum bedenime sığmaz. İlerlemek, bir yerlere ulaşmak ister. Bedenim ise yerinden kıpırdamaktan aciz. Bu ikisinin kavgalarına müsaade eder, ses çıkarmadan izlerim. Ruhum kimi zaman bizi yerimizden kaldırır ve bir yolculuğa çıkarır. Bu zamanlarda kavgalar da büyür. Bedenim ruhumu bir an için alt ettiğinde ise hiçbir yere varmadan ıssızlığın ortasında kalıveririz.

Aradıklarımın bulamayacağım şeyler olduklarının farkına vardım bir anda denizin dibinde tuzlu su gözlerimi yakarken. Olmayanın üzerine gitmeyi hep sevmişim. Yeni bir adam inşa edebilir miyim?

Not defterimi aramaya başladım. Yastığın altında yok. Sandalyenin üzerindeki kitapların arasında da. Her türlü ıvır zıvırı koyduğum kutunun içerisine de baktım; yine yok. Zaten hiçbirşeyi hemen bulamam bu odada; fakat nihayetinde bulamadığım bir şey de olmadı tabii. Şimdi ise beklemeye tahammülüm yok. Savaş meydanında aldığı ölümcül yaralarıyla acıdan kıvranan bir askerin morfini istediği gibi istiyorum …

Bu yağmurlu havada, yağmurluğumun içerisinde, ormanın bu ıssız köşesinde yürürken, yolunu kaybetmiş bir keşiş gibi hissettim kendimi bir an. Olabildiğince tek başına olmanın güzelliğini içime çektim. Kapşonumu çıkardım. Yüzüm ve saçlarım oldukça ıslandı. Sanki bu, ruhumu karanlığa boğan zihnimdeki düşünceleri yıkayacakmış gibi.

Hayatın içinde olmanın getirdiği duygusal yüklerle mücadele ederek geçiyor zaman. Mat olmanın eşiğindeyim. İçimdeki kaçış isteğinin alevi hep canlı. Hayat ile aramdaki bağları koparıp atmak, var iken yok olmak istiyorum.

Hiçbirşey beklemeden yaşamak. Hiçbirşeyi arzulamadan ve hiçbirşeyden korkmayarak. Hayaller kurmadan, gerçek olanı yaşamak. Onu olduğu gibi kabul ederek ve Anlamını bilmeden yaşamak. Varolmayanın üzerine giderek.

Ormanın içlerine doğru yürüdüm. Genç bir ağacın dibine oturup, sırtımı ona verdim. Güneş ışınları, hafifçe sallanan yaprakların arasından toprağa sızmış. Kuş sesleri. Yalnız kalmak için güzel yer. Burada rüyalara dalar, daha da yalnız kalırım.

Hava sıcak. Tişörtüm üzerimde değil. Ağzımda bir sigara. Terliyim. Bugün traktör ile seradan dönerken tam bir çiftçi gibi hissediyorum. Bu vasıta insanı sallıyor. Orası burası çukurlarla dolu bu toprak yolda giderken sürekli bir silkelenme hali içerisindeyim oturağın üzerinde. Sigaranın dumanı gözlerime kaçıyor zaman zaman. Gözlerimi kısıyorum. Sırtlarında büyükçe çantalarla yürüyen insanlar. Yanlarından geçerken yavaşlıyorum toz …